Podstawowe informacje:
Data urodzenia: 16 kwietnia 1923
Miejsce urodzenia: Warszawa
Data śmierci: 15 września 1944
Miejsce śmierci: przy Białym domku na Solcu
Rodzina:
Ojcem Andrzeja był Paweł Romocki: inżynier, major Wojska Polskiego w stanie spoczynku, żołnierz I Korpusu gen. Dowbora-Muśnickiego, kawaler orderu Virtuti Militari. Był też posłem na sejm II Rzeczypospolitej, dyrektorem naczelnym Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego, a w latach 1926–1928 ministrem komunikacji, młody Romocki ojca stracił dość szybko zginął on 28 czerwca 1940 r, potrącony przez samochód kierowany przez pijanego Niemca, który wjechał na wysepkę tramwajową.
Matką Romockiego była Jadwiga Romocka z domu Niklewicz, nie wiemy o niej zbyt wiele, znamy za to wiemy kiedy się urodziła mianowicie urodziła się ona 15 sierpnia 1895 roku a zmarła 30 kwietnia 1975 roku
Romocki nie był jedynakiem jego bratem był Jan ,,Bonawentura” Romocki ur. 17 kwietnia 1925 w Warszawie – zm. 18 sierpnia 1944 również w Warszawie– podporucznik Armii Krajowej, podharcmistrz, poeta.
Młodość:
Romocki skończył Męskie gimnazjum i Liceum Towarzystwa ziemi Mazowieckiej, Należał on również do 21 Warszawskiej drużyny im. Gen. Ignacego Prądzyńskiego.
Kampania Wrześniowa:
Andrzej początek wojny spędził razem z matką i bratem w Białej Podlaskiej, do stolicy Romocki wraz z rodziną wrócił do stolicy dopiero po kapitulacji miasta gdzie mieszkali u siostry Jadwigi Romockiej na ul.Mochnackiego 3
Działalność w konspiracji:
Działalność konspiracyjną Andrzej Romocki rozpoczął w 1940 roku. Za sprawą kuzyna Stanisława Leopolda znalazł się w PET-cie, gdzie kierował grupą mokotowską. W 1941 r. wraz z organizacją przeszedł do kierowanego przez Aleksandra Kamińskiego Małego Sabotażu „Wawer”. Rok później, wraz z wejściem „Wawra” do Szarych Szeregów, znalazł się w 4. drużynie Sad 400, której przewodził, w hufcu Południe – dowodzonym przez Jana Bytnara. Po utworzeniu batalionu „Zośka” był dowódcą II plutonu 2. kompanii „Rudy”, a następnie mianowany na dowódcę 2. kompanii. Z uwagi na podpis, jakim opatrywał dokumenty („A. Morro”), w kompanii nazywano go „Amorkiem”. Ukończył kurs podharcmistrzowski, tzw. „Szkoła za lasem” i przybrał pseudonim instruktorski Kuguar Filozof. Ukończył również Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty Agricola z trzecią lokatą. W maju 1944 roku wziął udział w kursie harcmistrzowskim. W mieszkaniu Romockich mieścił się lokal kontaktowy 2. kompanii.
Akcje Romockiego:
- Akcja Gołąb
- Akcja Sieczychy
- Akcja Wilanów
- Akcja Lornetki
Powstanie Warszawskie:
Przed samym powstaniem Romocki popadł w konflikt z swoimi przełożonymi przez co udał się na urlop który spędził w Milanówku z rodziną z którego został zwolniony ze względu na zbliżające się powstanie Andrzej w powstaniu wziął udział jako Jako dowódca 2. kompanii i zastępca dowódcy batalionu – Ryszarda Białousa, 1 sierpnia 1944 r. stawił się na miejscu koncentracji Brody 53, w fabryce „Telefunken” na rogu Mireckiego i Karolkowej na Woli. Drugiego dnia powstania plutony pod jego dowództwem zdobyły dwa czołgi typu Pantera. Brał udział w zdobyciu Szpitala św. Zofii oraz Gęsiówki. Walczył o utrzymanie powstańczych stanowisk na Woli, w rejonie cmentarzy. Ciężko ranny w twarz pod koniec sierpnia, podjął udaną próbę przedostania się kompanii „Rudy” ze Starówki do Śródmieścia przez zajęty przez Niemców Ogród Saski. Na początku września wraz z batalionem przeszedł na Czerniaków. Przewodził w walkach na ulicach Książęcej oraz Rozbrat. Dowodził walką o utrzymanie przyczółka czerniakowskiego dla przybywającej z pomocą 1. Armii Wojska Polskiego gen. Berlinga. Zginął trafiony przez snajpera radzieckiego w serce 15 września 1944 rano, podczas lądowania pierwszego zwiadu berlingowców na Górnym Czerniakowie, najprawdopodobniej przypadkowo wzięty za Niemca.
